τι μου έμαθαν οι χαζοαμερικάνικες ταινίες

Περπάτημα σε slow motion και πλάνο να ανεβαίνει από κάτω προς τα πάνω, φανερώνοντας στο τέλος την πιο σατανική βασίλισσα του Λυκείου, στην οποία όλες θέλουν να μοιάσουν. Η γενιά των χαζοαμερικάνικων ταινιών, ή chick flick ταινιών όπως είναι η επίσημη ονομασία τους, μπορεί να αναγνωρίσει αυτήν την εικόνα. Οι εφηβικές ταινίες,όμως προήγαγαν κάτι παραπάνω από πιστολάκι και soundtrack που δεσπόζουν οι κιθάρες και τα sexy beatάκια: την πνευματική ενηλικίωση, την πιστή απεικόνιση της κοινωνίας μας και τον πολιτισμό.

Σκέψου τις αμερικανιές ως ένα παιδικό της Disney, όπου θα συναντήσεις πάντα έναν καλό, έναν κακό και τους βοηθούς αμφοτέρων. Το σατανικό σχέδιο αντικαθίσταται με την προσπάθεια κυριαρχίας στο σχολείο και ο ήρωας δεν προσπαθεί να σώσει την οικογένεια ή το βασίλειό του αλλά να επαναφέρει την τάξη των πραγμάτων. Ο παιδαγωγικός χαρακτήρας στην ηλικία που απευθύνονται οι teen movies, είναι εμφανής, αφού πάντα στο τέλος, η ισορροπία είναι εμφανής, αλλά υπάρχει μια βασική διαφορά. Τα χοντρά παιδάκια στην Αμερική με το εξωστοματικό για μόνιμο αξεσουάρ, μαθαίνουν πως το καλό μπορεί να νικήσει με θέληση και πείσμα και όχι μέσα από καλές νεράιδες και ξόρκια που τελειώνουν τα μεσάνυχτα. Η θέληση γίνεται το κίνητρο για να επιτευχθούν όλοι οι στόχοι, κάνοντας την ενηλικίωση να ξεκινάει μέσα από το μονταρισμένο υλικό του είδους.Το χοντρό παιδί με το εξωστοματικό, καταλαβαίνει ότι για να βγεις στον έξω κόσμο χωρίς να σε φάνε πρέπει -εκτός από το να αδυνατίσεις- να γίνεις κι εσύ ο άνθρωπος που του αρμόζει. Όταν λοιπόν, κερδίσεις την απαραίτητη προσοχή, τότε έχεις κάνει ένα βήμα πιο κοντά στην κατάκτηση της ανθρωπότητας.

Σε κάθε αρχή, κάθε αμερικάνικης εφηβο-ταινίας, τα κακά παιδιά είναι στο θρόνο και η προσπάθεια ανατροπής τους, από τον κεντρικό ήρωα, ξεκινάει στη μέση του φιλμ, αφού πρώτα θυμώσει και πεισμώσει. Βλέποντας αυτό λοιπόν, ο έφηβος αρχίζει και αντιδρά. Εκεί που στα 16 του βλέπει τους ψευτόμαγκες και τα πουτανάκια να τραβάνε τα ηνία, στα 23 του έρχεται αντιμέτωποι με αυτούς που πραγματικά τραβάνε τα σκοινιά στη ζωή του. Η πολιτική προετοιμασία για όλα εκείνα με τα οποία μπορεί να έρθει αντιμέτωπος ο καθένας είναι γεγονός και χωρίς τα chick flicks. Αυτό που παρατηρούμε όμως, εδώ, είναι ότι δεν υπάρχει μια απλή παρουσίαση της κατάστασης, αλλά προσφέρεται και μια δραστική λύση: η αντίδραση.

Οι εφηβικές ταινίες δεν είναι cult. Δεν είναι -ή τουλάχιστον δε θα έπρεπε να είναι- από αυτά τα είδη που ντρέπεσαι να πεις πως έβλεπες όταν ήσουν μικρότερος. Οι χαζοαμερικανιές είναι πολιτισμός, από τη στιγμή που προβάλλουν αυτό που ακριβώς συμβαίνει έξω από τα σχολικά ερμάρια. Επιπλέον, οι ερμηνείες πια δεν είναι αστείες αφού τα ονόματα που πέρασαν από τους σχολικούς τους διαδρόμους μπορούν να το αποδείξουν: η Rachel McAdams από το "Mean Girls", έκανε πολλούς να κλάψουν στο "Ημερολόγιο", ενώ ο Heath Ledger έπαιξε το γοητευτικό αλητάκο στο "10 Things I Hate About You". Οι πρωταγωνιστές των χαζοαμερικάνικων ταινιών μεγάλωσαν και μαζί με αυτούς μεγαλώσαμε κι εμείς, αλλά και το ίδιο το είδος τους. Προτείνω για παράδειγμα, ανεπιφύλακτα το "Easy A", που σίγουρα εντάσσεται στην κατηγορία, αλλά έχει για βάση του ένα από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά έργα, το "Scarlet Letter".

Σίγουρα δε θα επιλέξεις το "Ice Princess" (μία από τις χειρότερες chick flick ταινίες), όταν απέναντί σου σε κοιτάζει ο Φουκώ -ή τουλάχιστον έτσι θα πεις στους γύρω σου- αλλά δε μπορείς να ακυρώσεις ένα, αποδεδειγμένα, ολοκληρωμένο είδος τέχνης με σκοπό την ψυχαγωγία. Αυτοί που λένε ότι οι εφηβικές ταινίες με θέμα τη δύσκολη ζωή στο σχολείο είναι προϊόν για χαζά κοριτσάκια που δεν έχουν ζωή, είναι τουλάχιστον υποκριτές. Δε διαφέρουν σε τίποτα από αυτούς που υποστηρίζουν πως ακούνε μόνο άγνωστα εναλλακτικά συγκροτήματα αλλά στο χωρισμό θα θυμηθούν να τα σπάσουν όλα με το μπάσο του Καρρά.